Het verhaal van Griffin. Griffin kwam bij mij in training in 2017, om verkocht te kunnen worden in het dressuur circuit. Een prachtig groot sportpaard. Al snel ontdekte ik hoe gevoelig hij was. Hij bouwde snel en onverwacht spanning op. Griffin is een heel braaf paard, maar zijn rustige gedrag is uiterlijke schijn. Hij heeft een angstig en introvert karakter. Hij laat dingen minder zien, uit zich niet direct en is wat in zichzelf gekeerd. Zijn spanning hoopt zich vooral op in zijn hoofd. Hij lijkt rustig, maar van binnen draaien de raderen op volle toeren en als ik niet uitkijk en gewoon doorga zonder rekening te houden met zijn opgebouwde spanning, kan dat er plotseling explosief uitkomen. In mijn zoektocht naar de juiste benadering van Griffin, is dit al meerdere malen gebeurd. Eerlijk gezegd heeft me dat op bepaalde momenten best schrik aangejaagd. Ik vroeg me af of ik de juiste kennis en vaardigheden in handen had en hoeveel tijd het zou kosten om dit paard, wat door andere trainers was opgegeven, tot een betrouwbare partner te maken. Kon dit überhaupt wel? Zag ik iets over het hoofd of miste ik antwoorden? Een reus van 1.83m (inmiddels 1.85 m) met een onvoorspelbare inslag is geen goede partner. Ik was met Griffin een avontuur aangegaan en in mijn achterhoofd dacht ik, ik geef deze jongen een jaar de tijd om zich bij mij te ontwikkelen. Bekijken of die band en dat partnerschap kunnen ontstaan. Dat hij vertrouwen krijgt in de ruiter en als rijpaard veilig en gehoorzaam kan worden. Ik begon met hem de basisdingen te trainen. Eerst aan de lijn, daarna rijdend en in vrijheid. Maar na 7 maanden en weinig vooruitgang in het rijden (wat ook zijn grootste issue was), begon me dat te demotiveren. Eigenlijk legde ik onbewust een rem op onze ontwikkeling door een termijn van een jaar in gedachten te hebben, want dat jaar was al zo’n eind op weg. Dit was geen goed uitgangspunt. Het is niet eerlijk om een paard een jaar te geven na alles wat hij en wij samen al hebben doorgemaakt. Hij deed ontzettend zijn best, alleen was de vooruitgang minimaal en de terugvallen groot. Hij verdiende meer tijd. (inmiddels is het 2021 en is hij nog steeds mijn paardenpartner!) Op het moment van deze beslissing, kwam er verandering.
Een keerpunt. Griffin ging nog meer zijn best doen om een goede partner te zijn onder het zadel. Ik werd steeds trotser op hem en wij vertrouwden elkaar meer. Ik heb zelf veel meer rust en plezier gekregen en ook vertrouwen dat we nu op de goede weg zitten samen. Sommige paarden stellen je geduld op de proef.
Griffin moet zich veilig kunnen voelen. Ik, als ruiter en trainer wil een partner voor het leven. Hij wil zijn veiligheid gewaarborgd hebben en zich zeker kunnen voelen in wat we doen voordat hij kan bloeien. Het komt ons beider veiligheid en plezier ten goede.
Het kan niet sneller gaan dan dat hij aangeeft.
Hij bepaalt de tijdlijn. Ik heb mijn principes, maar hij is degene die bepaalt hoe snel of langzaam we ons doel behalen.
Horsemanship is een weg en paarden de leermeesters.
Maar nu. We zitten in 2021.
Ik voel me niet top en zal vertellen waarom. We zijn zo ver gekomen, Griffin en ik. Als team. Griffin heeft zoveel meer vertrouwen gekregen en het voelde zo fijn. Hij zou een rol gaan spelen in ons nieuwe programma dat we gaan lanceren. Hij is een super fijngevoelig en licht paard geworden en kent ondertussen alle gevorderde oefeningen. Hij is lief en speels, zijn angstige aard is er nog wel maar is zoveel verbeterd door het wederzijds vertrouwen. We hebben een ontzettende band gekregen.
Maar ja. Het gaat helaas al een tijd niet goed met hem. Ik denk dat ik al een jaar niets met hem heb gedaan. Eerst had hij de tijd nodig om te herstellen van een peesblessure. Ik heb hem 3 maanden lang de tijd gegeven voor herstel ook al zag ik dat hij weer zuiver liep, vond ik dat dat grote lijf nog zo min mogelijk belasting moest krijgen om echt helemaal te genezen.
In die tijd raakte ikzelf geblesseerd aan mijn knie en kon eigenlijk niet rijden. Ik tobde met mijn meniscus en na 6 maanden achtte ik mezelf in staat om weer op Griffin te gaan rijden. Oh wat was ik blij dat dit weer kon, de eerste keer voelde als hemel op Aarde !
Ik wilde hem de week erna weer echt helemaal gaan oppakken, maar wat een onheil, hij bleek toen opnieuw kreupel te zijn door een peesblessure.
Gelukkig was dit heel snel genezen en na 3 weken was er niks meer van te zien, ik gaf hem nog 3 weken extra voor herstel. So far so good, hij was weer helemaal in orde !
Kort na deze periode werd Griffin ineens stok kreupel, veel erger dan hij eigenlijk tot nu toe had laten zien. Alle alarmbellen gingen weer af.
Hij bleek een hoefzweer te hebben. Oke, daar is overheen te komen, dat is tijdelijk en dan is er herstel en genezing, dacht ik….
Griffin werd behandeld door de dierenarts en hoefsmid. Er werd een gat in zijn hoef gemaakt waar pus uitkwam en hij moest dagelijks in een bad staan en een schoen aan met watten om de hoef te ontlasten. Het genezingsproces ging erg langzaam. Na drie weken liep hij echter weer zuiver. Griffin blij, hoewel hij eigenlijk gewoon altijd blij is ongeacht wat er speelt. Ik nog blijer !!
Na enkele dagen begon de kreupelheid opnieuw. We besloten in overleg met dierenarts en hoefsmid een foto te maken, het was toch een beetje een abnormale gang van zaken voor een hoefzweer.
Dus naar de kliniek met Griffin.
Wat een brave borst is die jongen toch, hij stapte zo de trailer op, kwam drijfnat eraf omdat wij eigenlijk zelden ergens naartoe gaan, maar stapte op de terugweg weer evengoed erop. Hij is zo veranderd en zo vol van vertrouwen geworden. Ook op het onbekende terrein van de kliniek gedroeg hij zich perfect en liet zich zo licht leiden. Ik ben zo trots op hem maar wel reuze bezorgd.
Na een roesje en foto is gebleken dat hij een hoornzuil in de voet heeft. Een uitsteeksel aan de binnenzijde van de hoefwand, waarschijnlijk veroorzaakt door een hoefzweer. Die hoornzuil kan weer een hoefzweer veroorzaken. Dit moet uiteraard opgelost worden. Griffin zal geopereerd moeten worden aan zijn voet om de hoefwand met de verdikking weg te halen en het hoefbeen weer glad te maken. Het vooruitzicht is dan goed.
Ik ben onder de indruk dat dit allemaal mogelijk is en dat Griffin daarna weer zonder pijn kan lopen en ook rijdend weer mijn partner kan zijn. Ik gun hem een fijn leven. Maar in de tussentijd doe ik geen oog dicht en denk ik de hele tijd aan mijn paard, die er zelf trouwens helemaal niet aan denkt, hij weet niet wat hem te wachten staat en het is gewoon de vrolijke, aanhankelijke jongen die hij altijd is.
Ik echter, heb dat continue zenuwachtige gevoel in mijn buik, slaap slecht en voel me …..tja je weet wel….zo dus L
Griffin the Grote, 27 augustus wordt hij geopereerd.
De mooie grote Reus, wat voelde ik me klein bij hem. Een heel bijzonder paard.